Geen afstand van werk kunnen nemen? Insecure overachiever?

Een klant zei tegen mij dat zij trots was om een perfectionist te zijn. En toen ik vroeg:" en ook een controlfreak"..zei ze trots "ja". Maar ze kwam wel met de vraag hoe ze zich minder druk over haar werk kon maken. Dat ze geen afstand kon nemen. In die tegenstrijdige overtuiging ligt onze ontwikkeling. Ze herkende zich in de Insecure Overachiever.

De aantrekkelijke uitdagingen, de druk en verwachtingen van de organisatie, het directe belang van beoordelingen, de competitie met peers en de combinatie ‘boven verwachting willen presteren en angst om door de mand te vallen’ – het voert de IO naar lange werkdagen/weken.
Een duidelijke, negatieve consequentie is dat hij gaat inleveren op activiteiten die voor rust, vertier en ontspanning moeten zorgen. Gaandeweg creëert dit een vruchtbare voedingsbodem voor (chronische) overspannenheid, in het ergste geval: burnout.
Op een zeker moment in het het proces van inleveren, begint de IO ontmoedigd te raken en groeit zijn overtuiging het niet te redden (=falen). Hij kan dan aangeven: “Als het zo moet hoeft het niet voor mij”.
Hij drukt hiermee uit dat hij afhaakt als de condities niet worden veranderd en het is een belangrijke indicatie dat het niet goed met hem gaat.
De werkomstandigheden zijn dus (nog) steeds leidend.
Eérst zag de IO het als zijn taak om zijn weg te vinden in de werkcondities (‘Ik moet het kunnen bolwerken’), nú ziet hij zich gehinderd door deze condities. Hij is in toenemende mate geneigd om de omstandigheden aan te wijzen als bepalende factor voor zijn terugval of dalende prestaties.
Dit zal pas kunnen veranderen wanneer de IO een andere invalshoek kiest en meer van zichzelf uitgaat.
Relevant en werkbaar wordt het dan met: ‘Op dezelfde voet doorgaan betekent alleen maar meer van dezelfde negatieve spiraal. Waar ik goed aan doe: eerst m’n attitude en stijl van werk en leven onderzoeken en waar mogelijk veranderen (want die neem ik mee in elke werksituatie) en dàn kijken of het werk bij dit bedrijf en ik nog bij elkaar passen’.

Bron: Stramrood