The Sound of Music is verslavend.

Vroeger durfde ik niet te vertellen dat ik, als ik sentimenteel was, The Sound of Music film ging kijken. In de kerstweken mag het weer van mijzelf. Ik begrijp nu beter, door de uitleg van Jan Pieter Koch, musicoloog, waarom deze film zo verslavend is.
De melodieën van Rodgers en teksten van Hammerstein hebben het gebruik van muziek in deze film, zo uniek gemaakt en daarom word je steeds geroerd. De muziek is de kracht die een plotwending geeft. Maria staat voor levensvreugde. Zij brengt weer leven, door muziek, in het strenge koude huis van de Von Trapp’s. Wat je ziet en wat je hoort, wat je registreert en wat je weet, herhaalt zich keer op keer als een perpetuum mobile van het diepste verlangen naar geluk. Alles wat we diep in ons hart willen gebeurt in The Sound of Music.
Muziek en poëzie zijn zo goed geïntegreerd, dat de toeschouwer zich nauwelijks bewust is van de effectieve toonsoorten en metrums die het gemoed en niet het verstand aanspreken.
Op weg van het klooster naar de Von Trapp’s reflecteert Maria zichzelf, door het zingen van het lied Confidence en bouwt ze zelfvertrouwen op, spreekt zichzelf moed in en stelt zichzelf gerust.
Ze verbindt zich met de kinderen door solidair te zijn, ze niet te verraden en ze gerust te stellen. Ze confronteert de vader en leert hem dat hij door muziek zich weer kan verbinden met zijn kinderen. En als dat gebeurt krijg ik, net als vele anderen, altijd kippenvel en rolt er een traan over mijn wang. Daarna zie je dat vertrouwen en durf hen de vrijheid geeft.
Geniet van de komende weken, kies een film die je ontroert en omarm de emotie.
Interview met   Jan Pieter Koch