Later, als we groot zijn, dan ......hebben we vast een hippe strandtent op Ibiza. We leiden een bloeiend bedrijf. Of we schrijven kinderboeken. Maar ineens is later nu. Die dromen? Die zijn verwaaid. Weggemoffeld.

Onbereikbaar gebleken. Niet dat we geen prettig leven hebben. Integendeel. Werk, liefde, vriendschap, het is er allemaal. Maar toch....Het knaagt en het wringt. Is het een kwestie van accepteren? Of ligt er nog iets moois in het verschiet?

Dagelijks krijgt Tineke Looman van Loomancoaching ze over de vloer, de vastgelopen veertigers met hun niet ingeloste dromen. Of de twijfelaars die wel weten wat ze niet meer willen maar niet  wat ze wel willen. Haar aanpak is direct. “Ik vraag: waarom heb je een coach nodig om naar jezelf te kunnen kijken? Wat kan ik toevoegen? En wat beperkt jou of remt jou om het niet zelf te kunnen? Conclusie: onze Blinde Vlek! Confronterend misschien, maar bijna niemand realiseert zich dat we willen voldoen aan eisen die anderen aan ons stellen. We worden geleefd volgens een extrinsieke motivatie, het derde oog drukt. Dan zie je vaak niet meer wat je goed kan. Door opnieuw naar je capaciteiten te kijken, kom je erachter wat je waard bent. Iedereen heeft iets bereikt op zijn veertigste.” Maar waarom blijf je dan toch hangen als je weet dat je getalenteerd bent? Looman: “Vaak zijn mensen verslaafd geraakt aan hun eigen patroon. Daardoor zien ze hun eigen disfunctionaliteit niet meer. Wie onder hoge druk presteert bijvoorbeeld en dingen daarom vaak tot het laatste moment bewaart, denkt dat dat zijn kracht is. Maar wat als je beter leert focussen zodat er meer tijd is om zaken beter voor te bereiden. Dan zou je nog veel verder kunnen komen.” Naast het werkpatroon gaat ook de branche onder de loupe. Vaak komt er rond de veertig een verlangen naar zingeving om de hoek kijken. Wat niet direct hoeft te betekenen dat je je baan in de pr moet opgeven om bij een stichting te gaan werken. Looman: “Weten in welke omgeving je tot je recht komt is stap twee. Veel mensen denken dat ze van alles willen, maar blijken bij stevig doorvragen eigenlijk zelf helemaal niet te geloven in wat ze denken dat ze geloven. Ze vinden dat ze iets anders moeten doen. Maar waarom willen ze zich bewijzen? En vooral: voor wie? Het is leuk om te zeggen dat je een biologische snackbar wil beginnen of een chique begrafenisonderneming, maar ben je eigenlijk wel een ondernemer? Dat is wel een vak apart hoor. Voordat je een frietje in het frituur hebt liggen, moet je een hele to do lijst afwerken. Een bedrijfsplan schrijven bijvoorbeeld. En heel veel praten met zakelijke adviseurs, die je vragen stellen als: kun je het alleen? Hoe zit het met de kwaliteitseisen? En de veiligheid? Hoe profileer je jezelf? Ga je uit van de vraag of van de behoefte? Doe je het voor het geld of doe je het voor de maatschappij? En vergeet ook het lijstje what if niet: wat als er brand uitbreekt? Wat als je ziek wordt? Daarom zeg ik: ga sorteren. Houd de regie in handen, blijf bij jezelf. Zeg niet tien keer achter elkaar dat je voor jezelf gaat beginnen omdat je denkt dat het leuk klinkt maar eigenlijk denkt: best een gedoe. Als je goed bent in wat je doet en je vindt het leuk, blijf dat bij dat werk. Ga op zoek naar je verborgen of onontwikkelde talenten en gebruik ze.” Met name vrouwen zijn er goed in om behoeftes te ontkennen. “Die blijven nogal eens zitten in een functie waarvan ze denken: ik ben eigenlijk uitgeleerd maar het is wel safe zo dus ik houd nog even vol. Mijn man maakt carrière en ik zou het thuisfront doen dus ik moet nu niet zeuren. Zo erg is het niet. Prima als je je daarvan bewust bent. Maar onthoud ook: voor loyaliteit koop je niks. Dan raak je geirriteerd en op een dag ben je zo verveeld dat je met tegenzin naar je werk gaat. Wees de irritatie voor. Je bent inmiddels heel wat waard. Neem jezelf serieus. Voel en doe wat goed voor je is. Wat heb je nodig? Een massage? Laat je masseren. Heb je behoefte om te zingen? Neem zangles. Of laat je coachen. Als het maar weer gaat stromen. Maar doe iets met dat gevoel van onbehagen. Vanzelf wordt het niet meer leuk. Want niks is voor niks.”

Tips van Tineke Looman:

-Ontevreden over je werk? Analyseer waarom je ontevreden bent door een lijst te maken van ‘wat wordt er niet bij jou gevoed?’. Stop met de reden buiten jezelf te zoeken!
-Spiegel je ontevredenheid met een ander: zijn je eisen wel reeel? Blijf je ontevreden, vraag jezelf dan af of het wel aan je werk ligt. Misschien ligt de oorzaak wel in andere ‘rollen’ die je naast je werk vervult (teveel de perfecte moeder willen zijn, de ideale echtgenote, etc)-Wees niet bang om te veranderen. Als je hetzelfde blijft doen blijf je hetzelfde resultaat houden.
-Denk niet luchtig over een eigen bedrijf. Vraag jezelf allereerst af …ben ik een ondernemer of heb ik alleen maar goeie ideeën?
- Vraag je af of de ruil klopt met je werkgever/ met je partner/ met je vrienden!

Mas van Putten (51), televisieprogrammamaakster/cateraar.

“Na zes jaar lang researchwerk gedaan te hebben voor diverse televisieprogramma’s, kreeg ik een vast contract. Prima, op mijn 23e was ik moeder geworden dus ik vond die vastigheid wel prettig. Ik ging ook eindredactiewerk doen en later werd ik gevraagd om me ook met de inhoud van diverse programma’s te bemoeien. Ik kreeg steeds meer en grotere opdrachten. Heerlijk, al had ik zelf het idee dat het allemaal toeval was en dat het werk me aan kwam waaien. Hoewel ik genoot van mijn werk, irriteerde het politieke gekonkel achter de schermen me steeds meer. Twaalf jaar was ik inmiddels in vaste dienst, en steeds vaker hoorde ik mezelf mopperen. Maar tegelijkertijd was ik bang om mijn baan kwijt te raken. Bang dat ik het niet goed genoeg deed. Ik kwam er niet goed meer uit. Uiteindelijk kwam ik in 2007 via een oud-collega van personeelszaken in contact met coach Tineke Looman. De bevestiging waar ik naar op zoek was, kon zij  mij niet geven. Ze liet me wel zien wat voor soort werknemer ik was: iemand die zich voor 120% inzet maar wel wil dat iedereen alles op mijn manier doet. ‘Zo wordt je wel heel eenzaam,’ waarschuwde ze mij. Of ik moest mijn werkomgeving accepteren zoals hij is of ik moest weggaan. Dat was wel lullig om te horen. Ik dacht altijd dat ik een onbevangen, aardig, beetje kwetsbaar vogeltje ben dat door anderen vooruit geholpen werd. Dat ik een stevige tante ben die het door haar gedrevenheid niet altijd makkelijk maakt voor anderen, was nieuw voor mij. Hoe dan ook: oud worden met uitzicht op het Hilversumse asfalt was niet wat ik wilde. Ik besloot dat er meer avontuur in het verschiet lag, nam ontslag en besloot kok te worden. Ik moest helemaal opnieuw beginnen, piepers jassen tot laat in de avond. Ondertussen werd ik gevraagd om op freelancebasis weer bij de televisie te komen werken. Dat vond ik wel een fijne bevestiging. Aanvankelijk bedankte ik voor de eer en stortte me op het koken. Na x jaar begon ik het televisiewerk toch te missen. Ze wilden me gelukkig nog steeds graag hebben. En zo is het nu nog steeds; ik maak op freelancebasis televisieprogramma’s. Ernaast heb ik mijn eigen cateringbedrijf. Mijn kind is inmiddels het huis uit, ik heb mijn leven weer terug. Het is weliswaar keihard werken, twee banen tegelijk. Maar het is nu of nooit! Door freelance te gaan werken, heb ik voor mezelf vrijheid in denken gecreëerd. Ik zie nu dat ik echt iets kan. Sterker: ik ben best goed! Door dit inzicht heb ik een volgende stap kunnen zetten. Met dank aan mijn eigengereidheid.”