Teambuilding wordt vaak bedacht als een extrinsieke oplossing van een intrinsiek probleem. Jammer genoeg hebben alleen de mensen die al goed kunnen samenwerken plezier bij zo'n dag. Toen ik onderstaande lijst las van pijnlijke ervaringen heb ik tranenlachend van de herkenning moeten toegeven dat ik ook wel eens als manager en als medewerker aan deze  teambuilding uitjes heb meegewerkt!

“Er zat niets anders op dan in bijzijn van mijn collega’s in een bloempot plassen.”
" Het sneuste is nog dat mijn chef denkt dat ze ons er een groot plezier mee doet.”
“Zelden heb ik me zo oud gevoeld als toen ik met een stel jonge honden verplicht moest gaan survivallen in de Biesbosch. Ik wilde me laten kennen, maar dacht bij alles: ‘Wat doe ik hier?'”
“Aan even bijkletsen tussen het werk door heb ik eerlijk gezegd wel genoeg.”
“Dat je van een dure coach ‘iets existentieel kritisch met je collega’s moet verwerken om tot een groepsmatig vermaatschappelijk proces te komen waarin iedereen toch dynamisch zichzelf kan zijn’. Urgh.”
“In mijn team werken zeven 45-plussers, maar de drie jongste collega’s bepalen altijd het bedrijfsuitje.”
“Verplichte kerstontbijten waarbij iedereen wat mee moet nemen. Ik ontbijt thuis. Op mijn werk wil ik aan het werk. En ik heb in december al genoeg te doen zonder ook nog eens glutenvrije muffins te moeten bakken die ook de gezondsheidsgek in mijn team kan eten.”
“Hoeveel verplichte sportavonden, klimwanden of happy hours met collega’s kun je verdragen? Het is alsof het management niet wíl dat je ook nog een eigen leven hebt.”
“Dat je dan met zijn allen in een café zit van ‘hèhè’ en ‘zo-zo’ omdat je buiten het werk eigenlijk niets gemeen hebt, zonde van mijn tijd.”
“We wilden als verpleegafdeling heel graag naar die workshop waarin je kunt ervaren hoe het is om hoogbejaard te zijn. En toen kregen we palen om een vlot mee te bouwen. Samenwerken konden we al, hoor.”
“Min of meer verplicht op kraambezoek bij een jongere collega die doodmoe is van alle visite – het is voor niemand fijn.”
“Ik zou op de dag van het uitje echt honderd keer liever gewoon werken.”
“Het ergste wat je een kampeerhatende vrouw van 52 kunt aandoen is een weekend in een tent met collega’s. En mopperen mag niet, in verband met de teamspirit.”
“Echt gebeurd: bij wijze van teamuitje op zaterdagavond moeten opdraven en zelf je eten en drinken moeten betalen.”
“Zonder een teambuildingweekend met borrel en overnachting hadden we nooit geweten dat collega S, op kantoor de vriendelijkheid zelve, een racist is. Ik had het net zo lief niet geweten.”
“De ergste bedrijfsfeestjes worden op een boot gehouden, zodat je niet eens eerder weg kunt.”
“Ik heb helemaal geen zin om na het werk tussen een stel single collega’s te moeten zitten voor wie de dag dan pas echt begint. Ik wil gewoon naar huis, naar mijn gezin. Maar ik moet af en toe wel mee stappen, want anders hoor ik er niet meer bij.”
“Het ergst zijn sessies in een waarheidscirkel. Het is beter voor iedereen als mijn collega’s niet weten hoe ik echt over hen denk.”
“Vroeger gingen we overdag een dagje weg met collega’s, nu is het altijd in onze eigen tijd. Dus goed beschouwd lever je dan een vrije dag in om iets te doen waar je niet veel aan vindt.”
“Op een verplichte bonte avond met collega’s zien hoe de lieve office manager sterft van ellende als ze moet zingen. Hoe draagt zoiets bij tot meer productiviteit?”
“De lachworkshop was best leuk, tot er gemasseerd moest worden. Heel ongemakkelijk, een collega masseren.”
“Trommelen op het strand. In november. Het zou hilarisch zijn, als het niet zo dieptriest was.”
“Alleen al de ongeschreven regel dat je mee MOET doen.”
“In groepjes uit een Escape Room ontsnappen klink als best een goede teamoefening, maar niet als er iets misgaat en je zes uur vast zit. En je uiteindelijk in het bijzijn van je collega’s in een bloempot moet plassen.”
“Om beter samen te werken, werden opgedeeld in twee teams die de competitie met elkaar moesten aangaan. Huh?”
“Het rondje teambuilding begon met een collega vertellen wat je niet aan hem of haar beviel. Tranen en ruzie binnen tien minuten. Het is nooit meer goed gekomen.”
“Als introvert type is voor mij niets zo erg als een hele dag rollenspellen moeten doen met collega’s. Ik doe niet voor niets data-analyses. In mijn eentje.”
“Ik heb ooit met een groep kantoortijgers een kringdans moeten doen op een open plek in het bos. Hand in hand met de man van de salarisadministratie.”
“Ik ben 58 en zou mijn werk een stuk beter doen als er eindelijk eens in nieuwe software werd geïnvesteerd, in plaats van in onzinnige teamsessies.”
“Met je collega’s naar de sauna: Ergste Bedrijfsuitje Ooit.”
“Heel nuttig: een verplichte cursus Samen Werken voor een afdeling die zes weken later zal worden opgeheven.”
“Heidagen zijn het ergst. Dat je met een zelfverklaarde coach op zoek moet naar ‘een stukje van je ikje’. Laten we dan maar liever samen een speeltuin opknappen of zoiets.”
“Het doel was ‘loskomen van de hiërarchie’. Raad eens wie niet meedeed aan de training? Mijn chef!”
“Ik zie niet in wat in groepsverband door een modderveld tijgeren bijdraagt aan de productiviteit. Het leverde zes zieken op.”
“Heel erg: een hiphoples en dan samen een rap over de zaak moeten maken. Ze hebben me eerst moeten uitleggen wat hiphop was.”
“Niets zo onrustbarend als een ‘surprise bedrijfsuitje’ waarvoor je een badpak en een handdoek moet meenemen.”
“De aanstaande kerstlunch, ik zie er nu al tegen op. Geforceerd gezellig doen met mensen die ik helemaal niet zo gezellig vind.”
“Ik heb ooit met zestien collega’s in acht stapelbedden moeten slapen tijdens een bedrijfsuitje. Dan zie en hoor je dingen die je echt niet wilt weten van de mensen waar je mee werkt.”
“Met zijn allen naar een derdehands dinnershow om daar verplicht een polonaise te lopen, joepie.”
“Na de verplichte heidag de verplichte borrel. En na de verplichte borrel is er altijd wel een getrouwde collega die peilt of er een slippertje inzit. Bizar.”
“Het bedrijfsuitje van dit jaar kostte € 250 de man en daarvoor hebben we zandkastelen gebouwd en een broodje gehad. Ik had dat bedrag liever als bonus gekregen.”
“Inmiddels een klassieker in de teambuildingindustrie: de vertrouwensoefening waarin je je laat vallen en hopelijk wordt opgevangen door collega’s. Peperduur, maar een simpele magnetron op de afdeling kan er niet vanaf.”
“Het is altijd ’s avonds of in het weekend. Dan ben ik toch echt liever bij mijn eigen gezin.”
“Verplicht dankbaar en blij moeten zijn omdat je baas op een hou-een-tarantula-vast-uitje trakteert. Lekker grensverleggend en zo.”

“Maar toch: niets schept zo’n band als samen klagen over het team-uitje.”

Bron: Saaronline